Το τελευταίο άρθρο που δημοσίευσα ήταν όταν έμαθα ΄ότι είμαι έγκυος (το 2021). Πριν ξεκινήσω να γράφω το ξανά διάβασα. Διαβάζοντας το ένιωσα την αμηχανία σε πολλές γραμμές εκείνου, κάπως προφητικές θα τις έλεγα. Εννιά μήνες εγκυμοσύνης και ένα χρόνο ζωής του Παναγιώτη, ένιωσα ξανά την ανάγκη να ξεκινήσω να γράφω. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να ήταν ένα άρθρο με παιδαγωγικό θέμα ή επιστημονικό, νομίζω ήδη υποψιάζεστε γιατί…..
Γιατί δεν είχα την ανάγκη να γράψω και γιατί δεν είχα την ανάγκη να κάνω το οτιδήποτε με ευχαριστεί; Όχι! Αν ήθελα θα το έκανα δεν έφταιγε το νεογέννητο. Με εκνευρίζει τόσο πολύ που γράφω μία πρόταση και την σβήνω «τοποθετήθηκες σωστά;», «μήπως είναι παρεξηγήσιμο;», «όχι αυτά δεν λέγονται» «και αν με κρίνουν;». Αυτή η στιγμή είναι ίδια με άλλες τόσες στιγμές που έχω ζήσει στους 21 αυτούς μήνες! Ναι 21 μήνες παλεύω με τις σκέψεις μου , τα συναισθήματα μου και τις ορμόνες μου ενίοτε. Όμως αυτές οι γραμμές ας είναι το τέλος μίας νέας αρχής.
Από την αρχή αισθανόμουν ότι η εγκυμοσύνη μου διέφερε, ΄όχι μόνο σωματικά καθώς έκανα εμετούς, έχασα κιλά, η κοιλιά μου ήταν μικρή έως και τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης μου αλλά και ψυχολογικά. Ήμουν τελείως χαμένη. Βίωνα την εγκυμοσύνη σαν να την έβλεπα σε έναν τρίτο άνθρωπο. Αυτό το καταλάβαινες εύκολα αν παρατηρούσες ότι περπατούσα και συμπεριφερόμουν σαν να μην ήμουν έγκυος. Δεν είχα συνδεθεί ούτε με την ιδέα αλλά και ούτε με το σώμα μου. Δεν το άντεχα το σώμα μου. Το μόνο που αντιλαμβανόμουν είναι ότι ξαφνικά όλοι σε προσέχουν τρομερά πολύ, φυσικά υπέροχο σε σχέση με το μετά που γεννάς που όλοι δίνουν σημασία μόνο στο νεογέννητο και καλά κάνουν, η αντίθεση αυτή σίγουρα τρομάζει…..
Όταν γεννήθηκε ο μικρός αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση. Επιτέλους έπαιρνα το σώμα μου πίσω δεν πόναγα παντού δεν έκανα εμετούς δεν δεν δεν . Ποιος να μου το έλεγε τι επακολουθούσε. Δεν ήθελα καθόλου να θηλάσω μόνο στην σκέψη πάθαινα κρίση. Δεν μπορούσα με τίποτα να σκεφτώ ότι ένα πλάσμα θα κρέμεται από πάνω μου να τρώει. Ναι τόσο ωμά το σκεφτόμουν. Ένιωθα ενοχές και ντροπή, τι θα πει ο κόσμος.΄Ήταν εκείνη η μέρα που έφερε μέσα στο δωμάτιο η νοσηλεύτρια το θήλαστρο, ήταν εκείνη η μέρα που έπαθα κρίση πανικού μόλις το είδα, ήταν εκείνη η μέρα που πήρα το γιατρό μου κλαίγοντας και του ζητούσα βοήθεια, που ο άντρας μου είχε φρικάρει. Η επόμενη μέρα ήταν ακόμα χειρότερη…. ΕΝΟΧΕΣ! Νομίζω αν κάτι χαρακτήριζε εκείνη την περίοδο ήταν ενοχές και άγχος. Δεν ήθελα να ακούω και να βλέπω κανέναν. Όλοι σε συμβουλεύουν, όλοι σου λένε την γνώμη τους χωρίς καν να ρωτάς και αμέσως μετά «Το κάνω εγώ σωστά;» «Μα εγώ το κάνω έτσι;» η συνεχόμενη σύγκριση.
‘Ηθελα τόσο πολύ να βγω να πιω ένα ποτό. ‘Ηθελα τόσο πολύ να ντυθώ όμορφα και να βάλω τα τακούνια μου. «Τι θα πουν;» «Ότι άφησα το μωρό μου;». Θυμάμαι τον άντρα μου να μου λέει «Βγες!» και βγήκα. Η επόμενη μέρα…. ΕΝΟΧΕΣ! Μετά από κάποιους μήνες ξεκίνησε το «Άντε να κάνεις γρήγορα το δεύτερο τώρα που είσαι μικρή» «Να κάνεις την κόρη». Αν κάτι μπορούσε να περιγράψει το συναίσθημα μου θα ήταν ανατριχίλα, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από το άγχος μου, ένιωθα ότι έχω ήδη άλλο μωρό στην κοιλιά μου και είχα ήδη τάση για εμετό. Είχα τόσα νεύρα με το μωρό μου, τόσα νεύρα με όλους και με όλα. Ήμουν μονίμως στην τσίτα , στο πένθος της πριν από λίγους μήνες ζωής μου.
‘Ενα χρόνο μετά κοιτάζω πίσω και χαμογελάω γλυκά σε όλα αυτά. Ακόμα υπάρχουν «περισσεύματα» όμως είμαι καλύτερα και αυτό έχει μόνο σημασία. Κανείς δεν ρώτησε ποτέ. Είναι σαν να είναι όλα τόσο εύκολα και δεδομένα σε αυτή την τεράστια αλλαγή της ζωής . Είσαι γυναίκα , είσαι μάνα, είσαι σύντροφος, είσαι εργαζόμενη, είσαι φίλη, ναι εννοείται όλα τα μπορείς. Κανείς δεν ρώτησε. Κανείς δεν βλέπει. Όχι δεν τα βάζω με κανέναν , ούτε έχει νόημα να σας πω τους δικούς μου λόγους όπου προέκυψε αυτή η εμπειρία . Είναι η δικιά μου αλλά και πολλών άλλων γυναικών. Βέβαια σε όλους αυτούς τους μήνες δεν μπορώ να πω ότι οι μητέρες μεταξύ τους είναι καλές, θα έλεγα το αντίθετο. Είναι πολύ πιεστικές η μία απέναντι στην άλλη σαν να συμβαίνει αυτό για να ανακουφιστούν και εκείνες από την πίεση που έχουν , ότι αν την μεταδώσουν κάπως θα νιώσουν καλύτερα. Τα πιο δύσκολα λόγια από εκείνες τα άκουσα.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα…. Πολλά υποτίθεται «ειπωμένα και αυτονόητα». Ωστόσο, δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτή τη διαδρομή, είναι το δικό μου σχολείο.
Αν κάπου θέλω να καταλήξω και αν κάτι θέλω να μεταφέρω σε όποιον διαβάσει αυτές τις λίγες γραμμές είναι να προσέχετε πολύ τις νέες μανούλες εκεί έξω. Θέλουν χώρο, χρόνο, σεβασμό, κατανόηση και αγάπη. Είναι πολύ δ΄ύσκολο και μπράβο σε όλες όπως και να το κάνουν. Είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί «οι δύσκολες κουβέντες» αποτελούν ακόμα ταμπού. Κάποιες φορές είναι πιο σοβαρά τα πράγματα και καλό είναι να μην παραμελούνται. Οι κοντινοί άνθρωποι να μην απαντάνε «όλα καλά θα πάνε», «θες χρόνο». Πιάσε της το χέρι, πήγαινε την μία βόλτα στην θάλασσα, κάνε της μασάζ, πάρε της λουλούδια, πάρε την αγκαλιά όταν κλαίει και πες της «Όπως το κάνεις το κάνεις καλά!». Αν κάτι θα έλεγα στον εαυτό μου τότε θα ήταν «Απόλαυσε το όπως εσύ θες, σαν να μην υπάρχει κανείς τριγύρω σου, σαν να έχεις κάνει μακροβούτι και το μόνο που ακούς είναι οι ήχοι της θάλασσας».
Εγώ είμαι τυχερή ! Γιατί εγώ τα είχα όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα. Σε ευχαριστώ Γ. και συγγνώμη για την δύσκολη αυτή διαδρομή. Στις επόμενες δύσκολες διαδρομές θα σου γελάσω .
Ευχαριστώ μαμά.
Ευχαριστώ Δ.
Να χαμογελάτε , σας φιλώ και τα λέμε σύντομα .Χχ
Ίσως θα βοηθούσε παρακάτω αν μου γράφατε τι θα θέλατε να γράψω την επόμενη φορά!
Marista in SchooLand 
Σχολιάστε